air

یکی نزد حکیمی آمد و گفت
خبر داری فلانی درباره ات چه قدر غیبت و بدگویی کرده ؟

حکیم با تبسم گفت
او تیری را بسویم پرتاب کرد که به من نرسید
 تو چرا آن تیر را از زمین برداشتی و در قلبم فرو کردی
یادمان نرود هیچوقت سبب نقل کینه ها و دشمنیها نباشیم

سلمانی پادگان

بابای بابام دوباره گفت: «سلام پسر، موهات خیلی بلند شده... زود باش تا من پوتین‌هام رو می‌پوشم، لباس‌پوشیده دم در باش.»

هنوز حرف بابای بابام تمام نشده بود که بابام مثل تیری که از کمونش در بره از رخت‌خوابش پرید بیرون. بابای بابام هنوز پوتین‌هاش را نپوشیده بود که بابام لباس‌پوشیده، دم در ايستاده بود. بابای بابام نگاهی به بابام انداخت و دستی به بازوی بابام که مثل یك سیب‌زمینی کوچولو سفت بود زد و گفت: «نه... مثل این‌که اون‌همه شیری که خورد‌ی، داره بدنت رو مثل یه سرباز محکم می‌کنه... این‌دفعه که خواستم سربازها رو ببرم تمرین، تو رو هم می‌برم پسر.»

آقا، قند تو دل بابام آب شد و شلوارش را کشید بالا و سرش را کج کرد و شروع کرد به خندیدن که بابای بابام اخم کرد و گفت: «نیشت رو ببند بچه، سرباز که بی‌خود نمی‌خنده. سرباز مثل کوه، محکم و سربلنده. سرباز سرش رو بالا می‌گیره، سینه‌اش رو می‌ده جلو و بلند حرف می‌زنه. سرباز مثل تانک با قدرت راه می‌ره و از مردم و کشورش محافظت می‌کنه... روشنه سرباز؟»

یک روز معمولی

به هم چسبیده بودند. بعداً از هم جدا شدند. البته باید بگویم میلیون‌ها میلیون سال طول کشید تا راضی شوند جدا شوند؛ آن‌هایی که بعداً اسمشان شد قاره.

توی آن‌روز آفتابی هنوز به‌هم چسبیده بودند. آن‌یکی که بعداً اسمش شد اروپا، روز خیلی خوبی را شروع کرده بود. دیگر از آن لرزش‌های بزرگ خبری نبود. آفتاب، زمین سردش را حسابی گرم کرده بود.

به آن‌یکی که بعداً اسمش شد آسیا، نگاه کرد. آسیا لب‌ولوچه‌اش را جمع کرده بود.

از او پرسید: «چی شده؟ چرا ناراحتی؟»

آسیا یواش چشم‌هایش را بست و دوباره باز کرد: «خسته‌ام. این خیلی خیلی... سنگینه.»

به کوه خیلی بزرگي اشاره کرد که روی گُرده‌اش بود. همین اِوِرِست خودمان را می‌گفت.

اروپا سرش را تکان‌تکان داد: «حق داری؛ به نظر خیلی سنگین می‌آيد.»

آسیا خاکش را کش‌وقوس داد.

این‌بار با آرامش بیش‌تری گفت: «وای که تو چه‌قدر سنگینی.»

از تکان‌تکان‌های آسیا آن‌همه آب که بعداً اسمش شد اقیانوس هند، تکان پشت تکان و موج پشت موج ایجاد کرد و یک عالمه آب ریخت روی سر آن‌دو تا که بعداً به آمریکا و آفریقا مشهور شدند.

شکر نعمت

يكى، در پيش بزرگى از فقر خود شكايت مى‏كرد و سخت مى‏ناليد . گفت: خواهى كه ده هزار درهم داشته باشى و چشم نداشته باشى؟ گفت: البته كه نه . دو چشم خود را با همه دنيا عوض نمى‏كنم.
گفت: عقلت را با ده هزار درهم، معاوضه مى‏كنى؟
گفت: نه .
گفت: گوش ودست و پاى خود را چطور؟
گفت: هرگز .
گفت: پس هم اكنون خداوند، صدها هزار درهم در دامان تو گذاشته است . باز شكايت دارى و گله مى‏كنى؟!بلكه تو حاضر نخواهى بود كه حال خويش را با حال بسيارى از مردمان عوض كنى و خود را خوش‏تر و خوش بخت‏تر از بسيارى از انسان‏هاى اطراف خود مى‏بينى . پس آنچه تو را داده‏اند، بسى بيش‏تر از آن است كه ديگران را داده‏اند و تو هنوز شكر اين همه را به جاى نياورده، خواهان نعمت بيش‏ترى هستى!

برگرفته از: امام محمد غزالی، كيمياى سعادت، ج 2، ص 380

بی تفاوت

وقتی در اتاق را باز کردم او آن‌جا کنارِ بخاری روی صندلی راحتی‌اش نشسته بود و در سکوت و آرامشی که او در نظر من بزرگ جلوه می‌داد به رویم نگریست و آن وقت مثلِ این که صدای به هم خوردن پنجره‌ها ناگهان او را از خوابِ رویا بار و شیرینی بیدار کرده باشد آهسته گفت:
«عجب!... شما هستید، بفرمایید، خواهش می‌کنم بفرمایید.»
با اندوه پیش رفتم، قدم‌هایم مرا می‌کشیدند، انتظار نداشتم که بعد از یک هفته دوری و قهر این‌قدر بی‌تفاوت مرا استقبال کند.
فکر می‌کردم با همه ی کوششی که او برای پنهان کردنِ احساساتش می‌کند باز من خواهم توانست بعد از یک هفته، در اولین دیدار بارقه ی ضعیفی از شادی و خوش‌بختی آنی را در چشمانِ او بیدار کنم و با این همه ترسیدم به چشمانش نگاه کنم. ترسیدم در چشم‌های او با سنگی روبه‌رو شوم که بر روی آن هیچ نشانی از آن‌چه که من جست‌وجو می‌کردم نقش نشده باشد. پیش خودم فکر کردم:
من نباید مثلِ همیشه تسلیم او باشم، من می‌خواهم حرف‌هایم را بزنم و او باید گوش بدهد، او باید جواب بدهد، من او را مجبور می‌کنم، و در تعقیب این فکر با اطمینان و اندکی خشونت در مقابلش ایستادم.
«می‌دانی که برای چه آمده‌ام؟!»

زاهد

‏پادشاهی را مهمی پیش آمد گفت اگر این حالت به مراد من برآید چندین درم دهم زاهدان را چون حاجتش برآمد و تشویش خاطرش برفت وفای نذرش به وجود شرط لازم آمد یکی را از بندگان خاص کیسه درم ‏داد تا صرف کند بر زاهدان گویند غلامی عاقل هشیار بود همه روز بگردید و شبانگه بازآمد و درم‌ها بوسه داد و پیش ملک بنهاد و گفت زاهدان را چندان که گردیدم نیافتم گفت این چه حکایت است آنچه من دانم در این ملک چهارصد زاهد است گفت ای خداوند جهان آن که زاهد است نمی‌ستاند و ‏آن که می‌ستاند زاهد نیست ملک بخندید و ندیمان را گفت چندان که مرا در ‏حق خداپرستان ارادت است و اقرار مرا این شوخ‌دیده را عداوت است و انکار و حق به جانب اوست. ‏

زاهد کــه درم گـرفت و دینار
زاهدتر از او یکی به دست آر

برگرفته از: گلستان - سعدی

یکی از قضاوت های امیر المومنین علی علیه السلام