air

شهریار رفت

آمد شتا به جای بهاران، بهار رفت                       بلبل ز گل جدا شد و گلعذار رفت

ناگه گوش اهل ادب را خبر رسید                  صد حیف آن ادیب سخن شهریار رفت

 گفتم کجا همی رود آن شمع محفلم                      آمد ندا، ز دار فنا سوی یار رفت

آشفته حال گشتم ازین ماجرا بسی                 دیدم کزین طریق، هزاران هزار رفت

آن یار با وفا که مرا بود در کنار                      از کاروان پست جهان بست بار و رفت

ای دهر کج مدار تو را کی کند وفا؟             هر کس به خنده آمده ،دیده اشکبار رفت

بس شاعران چیره زبردست آمده اند             هر یک گلی نشاند در این روزگار و رفت

سعدی به پند شهره و حافظ غزلسرا                پرواز کرد صائب و شمس و بهار رفت

در بوستان شعر و ادب شهریار ما                     در شاعری کرد عجب شاهکار و رفت

همواره باد خطۀ تبریز سرفراز                               اسطورۀ ادب نگران زین دیار رفت

حیدر بابا گرت گذر افتد به کوی یار                           گو آنکه بود شهر مرا افتخار رفت

بــــار سفــــر ز پیش ببستند عارفان

در خواب غفلت است "مؤذن" قطار رفت